Torres del Paine

Vrijdag de 15de kwamen Yannick en ik ongeveer gelijk aan in El Calafate, een stadje in Patagonië, Argentinië. Velen vliegen hier naartoe om van daaruit Patagonië te verkennen, tenzij men in een rechtlijnig traject van noord naar zuid of omgekeerd reist met de bus. Samen onze eerste parrilla gegeten, lekker lammetje. Misschien het beste vlees dat ik ooit gegeten heb. Nina kwam de 16de aan en Tomeylen de 17de. Natuurlijk een geweldige reünie met ons allen, deed echt deugd om nog eens Nederlands te praten, mijn vrienden te zien en Nina eindelijk weer te kunnen vastnemen! Zodra we voltallig waren namen we zondag zelf nog een bus naar Puerto Natales, Chili.

We hadden gepland om te beginnen met het nationaal park Torres del Paine, bij uitstek het bekendste natuurpark in Chili. Na onze overnachting in Puerto Natales, namen we nog een bus die ons afzette in het park zelf, zodat we konden beginnen aan onze vijfdaagse trektocht in dit natuurwonder. Alvorens naar de camping (Paine Grande) te gaan en aan de vierdaagse 'W-trek' te beginnen, maakten we al een oriënterende wandeling naar Salto Grande en verder langs Lago Nordenskjöld. Meteen een voorproefje van wat ons te wachten stond, aangezien zelfs het klein aantal kilometers de eerste dag genoeg waren om sommigen onder ons (lees: ikzelf) op hun adem te laten trappen. Ik was veel te zwaar geladen met een volle day pack van 5kg en rugzak van om en bij de 20kg. Nooit gedacht dat dat zo'n invloed zou hebben bij het bergop hiken, mezelf misschien wat overschat! Een probleempje dat later opgelost diende te worden. Die dag voor het eerst puur gletsjerwater kunnen drinken en alle flessen gevuld met het puurste water dat ik ooit gedronken heb. Een veerbootje bracht ons tegen de vroege avond naar Paine Grande, waar we overnachtten. Het aangrenzende meer en de 'Torres' in de verte zorgde voor een sprookjesachtige zonsondergang.

Bij het krieken van de dag moesten we uit de veren om aan onze eerste echte hike te beginnen. Op zich een korte wandeling van slechts 11km, maar het was al warm en steil genoeg om lappen te krijgen met de zware rugzakken die we allemaal bij hadden (veel eten en drinken meegenomen vanwege de hallucinante prijzen in het park zelf). Eindbestemming was een hotel naast de bekende 'Grey' gletsjer (Glaciar Grey voor de vrienden), het oostelijk gelegen uiteinde van de W-trek. Vooraleer we aankwamen in Grey, kwamen we voorbij een rustige lagune en het pittoreske Grey-meer, uitgeslepen door de imposante en gelijknamige gletsjer. Meteen een indrukwekkende wandeling, met als absolute highlight het eerste zicht op de gletsjer bij het overkomen van de heuvel midwege de wandeling. De rest van de dag werd gevuld met koken (genoeg tortellini om een leger te bevoorraden), kaarten en pintjes.

Op dag twee van de W-trek dienden we een heel eind terug te wandelen tot Paine Grande (vooral omhoog), om daarna een heuvel over te steken naar het campement Francés. Meteen goed voor 20km en toch minder zwaar omdat ik wat oude kledij en nutteloze zaken weggegooid had. Met slechts één flinke rugzak was het comfortabeler en aangenamer wandelen. Opnieuw in een tentje slapen en tortellini gegeten, al de derde dag op rij... Ik ga na TDP een tijdje geen tortellini kunnen zien, vrees ik! Fantastisch aan deze plaats was dat je soms een luid gerommel hoorde (zoals onweer) op de camping, wat in feite het ver dragende lawaai van de gletsjer was, waar grote blokken ijs vanaf donderde.

De derde dag konden we onze rugzakken achterlaten in onze tenten, wat echt deugd deed. Op deze manier was het geen zware dag, 18km heen en terug naar Mirador Británico. Ik vond Mirador Francés echter nog indrukwekkender op ons traject. Dit was een uitkijkpunt op Glacier Frances, waar met zekere regelmaat grote stukken ijs vanaf brokkelden. Vanop die afstand leken het geen grote stukken te zijn, maar het oorverdovende geluid wanneer ze stukvielen op de onderliggende rotsen loog er niet om.

De dag erna mochten we de rugzakken weer aantrekken en wandelen naar de camping 'Chileno', zo'n 20km verder. Een prachtige wandeling naast Lago Nordenskjöld rond Cuernos, wat mij betreft de mooiste tot nu toe. Enkel het stuk met zicht op Grey kon hiermee concurreren. Een aantal pittige stukjes omhoog, maar het ging overal wel omhoog en omlaag in Torres del Paine. Het wende gelukkig wel! Het wandelen ging heel vlot voor ons allen en we kwamen vrij vroeg aan in Chileno. Voor de vijfde maal op rij een heerlijke portie tortellini in onze gamel als beloning! We zijn die avond al rond 9u gaan slapen aangezien we de dag erna vroeg zouden opstaan. Dit om Las Torres (de drie bekende torens waarnaar het park vernoemd is) met zonsopgang te kunnen zien.

Op onze laatste dag in TDP stonden we op om 2:30 am op om te vertrekken in het donker om 3u. Aangezien het zo'n dikke twee uren wandelen was en de zon opkomt rond half 6, hadden we weinig keuze. Het was best fris en het regende jammer genoeg, desondanks was het een toffe uitdagende klim. Bovenop aan de Torres en het bijhorende meer was het ijskoud. We hadden pech met het weer, zeer bewolkt, dus een echte ochtendgloed of kleuring van de Torres hebben we niet mogen aanschouwen. Maar dan nog is het een zicht dat de wandeling loont en een mooie manier om TDP af te sluiten! Na een uurtje begonnen we aan de afdaling. Van Chileno naar de busterminal waar we zouden opstappen, was het nog zo'n 15 km. 's Avonds laat kwamen we uiteindelijk terug aan in El Calafate. Vermoeid maar heel voldaan nog op restaurant een goeie pizza gaan eten en een wijntje gedronken. Nu lekker slapen!