Mendoza

Na een fantastische busrit vol instant klassiekers van oa Enrique Iglesias, Pitbull en de Argentijnse Celine Dion, kwam ik goed uitgerust aan in Mendoza. Ik wandelde ongeveer een kilometer naar de jeugdherberg en kreeg meteen het gevoel dat dit niet mijn stad zou zijn. Waarschijnlijk ook deels owv het gegeven dat ik de afgelopen weken enkel op veilige en rustige plaatsen ben geweest. Het is opnieuw even wennen aan de louche types en het stationsgevoel. Op hoop van zegen wandelde ik naar het centrum, waar volgens de reisgids een aantal mooie pleintjes zouden zijn. Dat was niet gelogen, meer naar het centrum werd het mooier. Onder de indruk was ik nochtans niet. Het leek wat op Santiago, maar dan minder modern en gesofisticeerd. Wel een aantal marktjes, een ambiante sfeer en redelijk wat jeugd. Brave toerist als ik ben, boekte ik dan maar meteen waarvoor ik gekomen was: een klassieke wijntour voor maandag. Meteen daaropvolgend, een ticket naar Cordoba voor diezelfde avond. Volgens wat ik uit goede bron vernomen heb, is dit een van de parels van Argentinië. Wie weet wat zich daar nog aanbiedt.

Rondwandelend in Mendoza, kwam ik overal het woord 'pancho' tegen. Zeer populair in deze contreien, maar een culinair hoogstandje is het net niet. Op zich een variatie op de hotdog, alleen is het broodje langer en smijten ze er meer sauzen en chips tegenaan. Gelukkig mag je ze zelf samenstellen, want sommige combinaties voelen eerder onnatuurlijk aan. Niet genoeg reden om het niet te proberen, de pancho. Het zou te Amerikaans zijn om het elke dag te eten, maar ik moet toegeven dat het lang niet slecht was! Ondanks het plaatselijke randgeval dat me mid-lunch probeerde van wat pesos af te helpen, een aangename middag gehad! De rest van de dag wat mensen leren kennen in het hostel en 's avonds pizza gaan eten.

De dag erna met dezelfde mensen wat rondgehangen en gewacht tot ze ons kwamen halen voor de wijntour. Met Luciano (Argentijn) en enkele andere toeristen, bezochten we een bedrijf dat zich toelegde op de productie en export van olijfolie, allerlei pasta's en natuurlijke schoonheidsproducten. Hier proefden we alle soorten olijfolie die ze te koop hadden: standaard, oregano, rode peper, look,...
Nadien reden we naar het eerste wijnhuis (bodega). We startten met een zeer moderne bodega en kregen de standaard uitleg over de geschiedenis van het bedrijf en het proces. Nadien het belangrijke deel: het proeven van de drie verschillende druiven die ze gebruikten. Het derde bedrijf dat we bezochten was opnieuw een bodega, deze keer een charmant familiebedrijf. Zeer koloniaal gevoel, roze gebouwen, gezelligheid ten top. Ook hier mochten we nadien hun betere wijnen proeven. Genoeg overtuigd om een aantal flesjes te kopen! Al bij al was Mendoza nog wel leuk, voornamelijk de ligging is zeer boeiend. Afgesloten van Chili door het Andesgebergte, direct liggend aan de voet van de bergketen, omringd door het groen van de wijngaarden, is het onmogelijk te ontkennen dat het stadje charme heeft. Geografisch gezien lang geen evidente plaats om er het etiket 'wijnstreek' op te plakken, maar een combinatie van factoren maakt dat het al die tijd toch een succes is gebleken.

Desondanks vond ik het niet erg om naar Cordoba te vertrekken diezelfde avond. Slechte bus, maar gelukkig twee zitjes voor mij alleen!