El Chaltén

Na TDP konden we het een halve dag wat kalmer aan doen, want we vertrokken pas in de namiddag naar El Chaltén. El Chaltén is een zeer klein stadje, gelegen op de rand van het nationaal park Los Glaciares. Hier zouden we uiteindelijk vier nachten blijven in de jeugdherberg Rancho Grande, om van daaruit dagelijks uitstapjes te doen. De eerste dag was eerder een verloren reisdag. Verder zijn we enkel op restaurant geweest 's avonds, wat een heerlijke verademing was na het eten in TDP. De tortellini smaakte altijd wel, maar niemand leek ontevreden met wat variatie. Zonder het te verwachten hebben we echt goed gegeten in El Chaltén. Zeer deftige restaurants hier en daar! Prijs kwaliteit zit je er ook niet mis.

De tweede dag maakten we ons klaar voor een wandeling naar Cerro Torre, de meest controversiële berg in omstreken en mede daardoor ook een van de bekendsten. Er is wat onduidelijkheid over wie de berg als eerste zou beklommen hebben, maar dat is voor ons toeristen natuurlijk van weinig belang. Wel belangrijk was dat het een mooie én gemakkelijke wandeling was, met als beloning een memorabel uitzicht op Cerro Torre en de gelijknamige gletsjer die uitmondt in Laguna Torre. Deze keer kwamen we niet te moe terug aan in ons hostel, ook leuk! 's Avonds weer zeer goed gegeten in La Senyera, wat ik echt iedereen kan aanraden. Ga voor de locro of een stoofpotje!

Dag drie was op voorhand al gepland: een ice hike op de Viedma gletsjer. 's Ochtends vertrokken we rond 9u met de bus, om nadien een boot te nemen die ons vlakbij de gletsjer afzette. De boottocht op zich was al super, omdat ze eventjes dicht genoeg vaarden om vlak voor de muren van ijs te staan. Nadien zetten ze ons af aan de zijkant, waar de wandeling begon. Anderhalf uur wandelden we op de gletsjer in een groep van zo'n 20 personen met vier gidsen erbij. De begeleiding was zeer professioneel, we kregen veel interessante informatie over de gletsjer en mochten om alles vragen als we ergens iets wilden bekijken. In feite zag je op iets meer dan een uur slechts een minuscule fractie van de gletsjer, aangezien Viedma zo'n 120 km lang is, en een hele boog maakt rond een berg. Je kan dus puur op het zicht niet vatten hoe groot het werkelijk is, maar we waren zo al enorm onder de indruk. Op het einde kregen we een glaasje Baileys, met gletsjerijs. Ik was helemaal verkocht! 's Avonds naar goede gewoonte weer lekker en uitgebreid getafeld.

Dag vier was opnieuw menens! Helemaal uitgerust na de dagen ervoor waren we klaar voor een nieuwe uitdaging. In El Chaltén zelf vertrok een wandelroute naar Lago de los tres, een van de (drie) highlights in Patagonië volgens de Rough guide. Het eerste deel was niet zo zwaar, maar na zo'n 10 a 12 km kwamen we aan de allerlaatste kilometer... En die ging loeihard omhoog. Eenmaal boven wil je niet meer weg. Een ongelofelijk uitzicht. Mirador Las Torres van TDP in Chili leek hier maar klein tegen. In een enkele blik zie je Fitz Roy, de bekendste en hoogste berg, vergezeld door nog wat andere indrukwekkende pieken, twee gletsjers en twee meren. Beide meren liggen, interessant genoeg, op een hoogteverschil van 200m tov elkaar. Anderhalf uur hebben we hier gezeten, vooraleer we aan de terugkeer begonnen. Het was onze laatste avond in El Chaltén dus gingen we uiteraard nog eens goed eten in La Senyera.

De ochtend erop konden we op het gemak wat ontbijten en nagenieten van de afgelopen dagen in El Chaltén. Toch met pijn in het hart teruggekeerd naar El Calafate, waar het nochtans ook mooi en gezellig is.
Uiteindelijk er weinig beter op gevonden dan weer lekker te gaan eten, aangezien Tomeylen nog geen echte parrilla gegeten had in El Calafate... En je kan niet in Argentinië geweest zijn zonder dat geprobeerd te hebben!

Op de voorlaatste dag met ons vieren hadden we een uitstap gepland naar de bekendste gletsjer in heel Zuid-Amerika: Perito Moreno. Hoewel een pak kleiner dan Viedma, zijn er een aantal redenen voor zijn algemene populariteit. Niet alleen is hij parelwit met helderblauw in het midden, ook zie je de gletsjer haast in zijn totaliteit. Doordat de ijsmassa zo dicht bij het land komt, sta je er echt pal voor en lijkt het of het hele spel recht naar je toe komt. Het nationale park heeft wandelbruggen laten maken zodat je zowel langs onder als erboven de gletsjer kan verkennen. Dat is niet voor elke gletsjer mogelijk, aangezien ze vaak avancerend of terugtrekkend zijn. PM daarentegen avanceert dagelijks quasi evenveel als dat hij per dag ijs verliest. Om die reden is de gletsjer een constante waarde in het gebied en zijn toeristen van sensatie verzekerd op lange termijn. Centraal beweegt de gletsjer zo'n twee meter per dag, waardoor je een constant gekraak hoort, afkomstig van de hoge frictiekrachten en weerstand binnen de gletsjer zelf. Om de paar minuten valt er een kleine (een tot vijf meter) of grote (tot 40 a 50) brok ijs af met een bulderend lawaai. Het is echt alsof je in een film zit. We konden hier niet lang genoeg blijven, ook al hebben we er uren naar zitten staren. Bij zonsondergang hebben we een flesje wijn opengetrokken en stilletjes genoten. Ik ben zo ontzettend dankbaar dat ik dit soort momenten heb mogen ervaren, met zo'n gezelschap dan nog.

Onze laatste dag samen. Nina, Mario en Tomeylen vertrokken rond 16u naar de luchthaven om terug naar België te vliegen. Bedankt alledrie om mij te komen opzoeken... Heb er enorm van genoten jullie te zien! Ikzelf had de dag ervoor nog beslist om naar Bariloche te gaan. Patagonië nog lang niet beu en klaar voor een busreis van 30u!