Arequipa - Canon del Colca

Nauwelijks een oog dicht gedaan op de bus naar Arequipa, dus we kwamen zaterdagochtend redelijk vermoeid aan. Meteen al in de busterminal een Tour geboekt naar de Canon del Colca van zondag tot maandag. De eerste dag in Arequipa hebben we het wat rustig gehouden om ons voor te bereiden op de trekking de dag erna. Arequipa zelf is de tweede grootste stad van Peru en is tot nu toe veruit de mooiste. Gelegen op zo'n 2400m, als ik mij niet vergis, is het een goede overgangsbestemming om te wennen aan de hoogte. In de stad zelf veel groen, gezellige en levendige pleintjes, mooie witte gebouwen in koloniale stijl, deed me wat aan Spanje denken. Meer dan even wat rondgewandeld hebben we niet, we voelden ons allebei redelijk moe en hadden wat last van hoofdpijn en buikpijn. Gelukkig hadden we een heerlijk hostel (wild rover) om in te rusten met zwembadje, ligstoelen, cocktailbar,... zodat we ons nadien al wat beter voelden. Het is er wel niet de bedoeling om vroeg te gaan slapen! De meeste gasten (vnl Europeanen, Amerikanen, Canadezen) weten er wel wat feesten is en de bar zat stampvol. Geweldige sfeer, dus besloten Steffi en ik voor maandagavond alvast opnieuw te reserveren om nog een extra dag wild rover/Arequipa in te lassen.

Zondag moesten we om half 3 in het midden van de nacht al opstaan, best wel pijnlijk na nog niet volledig bekomen te zijn van het slaapgebrek de nacht ervoor. Nu was er ook wel een zatte kerel die rechtstreeks van zijn barkruk de bus ingestapt was om te gaan trekken op zo'n 4000 meter hoogte, dus misschien waren wij nog niet zo slecht af. Het was nog donker buiten en we moesten nog een aantal uren wachten op een ontbijt, dus begon ik al maar wat cocablaren te kauwen. Lichtjes bitter maar op zich nog niet zo vuil. Bijkomend raadden ook alle boeken en fellow-travellers het aan om de symptomen van hoogteziekte wat tegen te gaan en de transitie wat te faciliteren. We reden van Arequipa 3u lang door naar het hoogste punt van de canyon (5000m!), dus ik ging er maar vanuit dat ik redelijk wat blaren achter m'n wangen ging mogen steken. De rit zelf was in feite al genieten. De zonsopgang zorgde voor een mooie gele gloed op de korte groene gewassen die de verder kale bergflanken en heuvels bekleedden. De lucht werd ook alsmaar droger, ik was echt benieuwd en lichtjes nerveus voor mijn fysieke reactie op de hoogte. Genoeg drinken en blijven pruimen! :-) Na even gestopt te hebben op het hoogste punt, reden we door naar Chivay, het belangrijkste stadje in de canyon. Eindelijk ontbijt. Hierna vertrokken we naar de Cruz del Condor in de hoop een condor te spotten. We hadden geluk, na een minuut wachten vloog de eerste condor al op zo'n 30m van ons voorbij. Erna volgden er nog twee. In de namiddag verlieten we de bus en was het tijd om te gaan trekken (volgens de gids een zware trektocht). Erg warm, veel fijn stof, lekker hoog (hoogste canyon ter wereld), inderdaad een redelijk zware trek van 18km. Nog nooit zo erg verbrand geweest denk ik! Logisch natuurlijk, gezien hoe dicht we bij de evenaar zitten. Tijdens onze lunch rond de middag voelden we plots een aardbeving en zagen we op de berg langs ons (waar we de uren ervoor afgedaald waren) rook verschijnen en stenen naar onder vallen. Spannend! Eindpunt van de tocht was een oase onderaan in de canyon. Hier konden we overnachten en nog even zwemmen. Met onze groep van 8 nog iets gaan drinken en eten, maar vooral op tijd bed in gegaan! Indrukwekkende plaats wel om te zijn, ook 's nachts. Het lijkt of je 360 graden omringd bent met hoge bergen, het enige geluid is afkomstig van de rivier die langs de lodge stroomt en je krijgt er ook nog eens een fatsoenlijke sterrenhemel bovenop.

De ochtend erna weer om 4u 's ochtends opgestaan om aan de volgende trekking te beginnen. Deze keer geen 'peruvian flat' en afdalingen meer, fijntjes 1500m omhoog (van 2300 terug naar 3850m). Steffi werd gisteren op het einde van de tocht geveld door een ontsteking aan de knie. Ze kon bijna niet verder wandelen en kreeg daarom vandaag het luxe muilezel-pakket. Je geraakt blijkbaar alleen maar het diepe van de canyon uit per muilezel, ander transport is er niet :-). Met de rest van de groep zijn we dan toch boven geraakt, waar we Steffi terugzagen. Ik schat dat er zo'n kleine 15 backpackers (van de 60 ongeveer) per muilezel omhoog zijn gegaan. Ik was als eerste boven (1u 25 min) dus ik kon in alle rust en stilte een half uur lang het landschap in mij opnemen. Prachtig om de zon te zien opkomen op de canyon, alles werd mooi oranje. Hierna eindelijk ontbijt! Nadien reden we nog wat rond in de bus met onze groep. We bezochten een leuk klein dorpje waar ze alpaca's als huisdieren hielden en versierden. We konden bv ook een uurtje ontspannen rond een rivier of in hotsprings gaan liggen weken. Rond 4900m (tijdens de terugrit) kreeg ik wel wat hoofdpijn etc maar na wat rusten en terug dalen ging het weer vlot weg. Terug aangekomen in Arequipa kwamen we heel wat bekend volk tegen. We gingen uiteten met Erin (USA, Rhode Island), die we een paar dagen geleden ontmoet hadden en zijn nadien nog iets gaan drinken in de bar van de wild rover. Opnieuw stevig volk daar :D morgen een rustige dag en de volgende bestemming vastleggen!